แม่ : "ลูกรักแม่แค่ไหน...?"
ลูก : "รักเท่าฟ้า...!"
...ตัวผมเองก็จำไม่ได้ว่าตอนเด็กๆ เคยตอบประโยคนี้บ้างรึเปล่า...
ตอนที่แม่ อุ้มท้องเรา เราไม่สามารถรู้ได้เลยเพียงซักนิดว่าแม่ต้องลำบากขนาดไหน กว่าจะทำให้เราๆ ท่านๆ เติบใหญ่มาได้ถึงขนาดนี้...
ตัวผมเองยิ่งรู้สึกรักแม่ มากขึ้นไปอีก เพราะได้รับรู้ถึงชีวิตของการเป็นแม่คน(ของภรรยา)...ตั้งแต่แรกเริ่มถึงจะไม่ได้เป็นคนอุ้มท้อง...
การเริ่มต้นเป็นแม่คน ชีวิตต้องปรับและเปลี่ยน อะไรหลายๆอย่าง เดินแต่ละก้าวต้องมั่นคง มือก็ต้องคอยพยุงครรภ์...เพื่ออะไร...ก็เพื่อชีวิตน้อยๆที่รอคอยเติบใหญ่...
ไม่ต้องรอให้มีลูกเป็นของตัวเอง ไม่ต้องรอให้ได้รับความรู้สึกการเป็นพ่อ-แม่คน เสียก่อนแล้วค่อยหาคำตอบว่าเราควรรักและตอบแทนพระคุณของแม่มากแค่ไหน บางที อาจช้าเกินไป...
ถ้าตอนนี้แม่ผมถามผมว่า "ลูกรักแม่แค่ไหน..."
ผมก็จะตอบทันทีแบบไม่ต้องคิดว่า "รักเท่าฟ้าครับแม่...
"
วันแม่ปีนี้ผมทำเหมือนที่เคยทำทุกปี ...มอบพวงมาลัย กราบเท้า รับพร...
รักแม่ รักได้ทุกวัน
รักแม่ อย่ารักเพียงเอ่ยคำ ว่า"รักแม่"
รักแม่ แสดงออกด้วยการกระทำ เป็นลูกที่ดีของแม่ ไม่ทำให้ท่านเสียใจ...รักแม่ครับ
