นิทานชวนคิด

[Kanya]

นิทานเรื่องนี้อาจมีหลายท่านได้อ่านผ่านสายตามาบ้างแล้ว หรือแม้กระทั่งอาจเคยมีคนโพสต์ไปแล้ว

เพียงแต่กระผมคิดว่าอ่านแล้วก็น่าจะอ่านอีกได้ จึงนำมาให้อ่านขอรับ เรื่องมีอยู่ว่า

                  ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่งเพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอกยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อนเพื่อเห็นแก่แม่..

                  บัณฑิตใหม่หมาดๆจากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้วผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่งที่วัดป่าแถวภาคอีสาน
                 พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดีมีแต่ความสุขสบายเมื่อมาอยู่วัดป่า   กว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือนแต่ก็นั่นแหละ  กว่าจะนิ่งก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆ กัน

               ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอาก็เพราะพระใหม่มีนิสัยชอบจับผิดและชอบอวดรู้ ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ  วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่าไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง
               เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้าก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่หาว่าล้าสมัยไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี  ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็นก็บ่นว่าท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกินกว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา
                 ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้างก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปทีล้างไปบ่นไป ประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอกต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้ โอ้ชีวิต!  ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ถือดีว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูงมีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้นผิวพรรณก็ดูสะอาด สะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมดมองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตูนึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ
               กลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทินนับถอยหลังรอวันสึกด้วยใจจดจ่ออยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่าท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาซ้ำนานๆครั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง  วันๆไม่เห็นท่านทำอะไรเอาแต่กวาดใบไม้  เก็บขยะ  ซักผ้าเอง  (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอนการบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเป็นคนจัดการไปเสียทุกอย่าง

              เห็นแล้ว เลยนึกร้อนวิชาเสนอให้ปรับโน่นลดนี่สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัยรวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่งเพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้วไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูกอีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้นพระใหม่เสนอให้หลวงพ่อเจ้าอาวาสมีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้สอนให้มากขึ้นเทศน์ให้มากขึ้นและแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงานอย่างการซักจีวรเองเป็นต้นด้วยตนเองควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า

                    เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำหลวงพ่อเจ้าอาวาส มานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วยท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่านให้พระหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายฟังแต่ท่านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียนอ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตาพลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งจากใต้ต้นอโศกที่อยู่ใกล้ๆ
                   เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อน  คันไปทั้งตัวฉันเห็นมันวิ่งวุ่นไปมาทั้งวันเดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้นเดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคันแต่พวกเธอรู้ไหมเจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหนมันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจหาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง  นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน  สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี คิดอย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที  เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวันเจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า  เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้นหาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่ แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตร สวดมนต์เย็น  แล้ว

                 ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้นในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกติ นอกสงบแต่ในวุ่นวาย นึกอย่างไรก็มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนที่หลวงพ่อชี้ให้ดู  ยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัวใจ ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง
                  นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาพระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อยจากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนจากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง
                 เมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขาเพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบครัวท่านก็ยังไม่ยอมสึก "อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อนขออยู่รักษาโรคจนกว่าจะหายคันกับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา"โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการกราบลาพระลูกชาย แล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถพลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าคำว่า  หมาขี้เรื้อนของพระลูกชายหมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ

สาธุ!!! จบแล้วขอรับ ตอนผมอ่านจบ ผมดีใจกับพระใหม่มากๆ ที่สามารถนำสิ่งที่หลวงพ่อพูดมาปรับปรุงแก้ไขตนเองได้
เช่นนี้จึงนับได้ว่าผู้มีการศึกษา การศึกษาทำให้เขารู้จักคิดและปรับปรุงตนเอง นี่คือจุดมุ่งหมายประการหนึ่งของการศึกษาที่ว่า
การศึกษาที่ประสบความสำเร็จต้องสามารถทำให้ผู้ที่เข้ารับการศึกษาเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมไปในทางที่ดีได้
ไม่เช่นนั้น ต่อให้มีการศึกษาสูงเพียงใด มากมายสักเพียงไหนก็ไร้ค่า คงเป็นเพียงหมาขี้เรื้อนที่ไม่รู้สาเหตุแห่งการคันของตัวเอง .... สาธุ!!!

[~เสน่ห์ack01~]

ขอบพระคุณท่านKanya ครับสำหรับนิทานสอนใจ อ่านทีไรก็ได้แง่คิดทุกทีครับ...

...ทุกข์หรือสุข ร้อนหรือเย็น อยู่ที่ใจเรา....

[เด็กแสบ]

ขอขอบคุณอีกคนคราบ

อ่านเพลินเลย

[หนอน-*ณ.ลำปาง]

เท่าที่ได้อ่าน ตั้งแต่ต้น

จนจบ ผมรู้สึกได้เลยว่า

ครูบาอาจารย์ ท่านได้ให้แต่สิ่งดีๆกับเรา

แต่อยู่ที่เราไช่ไหมครับ ว่าจะนำมาใช้ปรับปรุงแก้ไขหรือไม่

"จะเลื่อนตัวเองขึ้น.......แต่จะไม่ลดคนอื่นลง"

ปล.เป็นคนดีได้ในวันนี้..ก็เพราะครูบาอาจารย์

[gottkung]

ขอบคุณท่านมากๆครับ สำหรับนิทานสอนใจ
คนเราถ้าเที่ยวติคนอื่น โดยไม่รู้จักปรับตัวเองก่อน
ก็เปรียบเสมือนหมาขี้เรื้อนในนิทานอย่างไรอย่างนั้น...........

[~เสน่ห์โจรสลัด~]

ขอบพระคุณสำหรับนิทานให้แง่คิดดีดีนะครับ ... 

[อชิตะ]

ใจเย็น เป็นต่อครับ 

การจะชนะใจใคร บางครั้งการไปพร่ำสอนตรงๆ เคี้ยวเข็ญเขา เขายิ่งแข็งขืน

ชี้ทางถูกให้เขา  รู้สึกว่า เขาคิดได้เอง เขาฉลาดเอง  บางที่ก็ปรับนิสัยคนได้ดีกว่า ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ครับ


ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ และอ่านสนุกด้วยครับผม

[lazyboy]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ

ข้อคิดดีมากครับผม

[Kanya]

ไหนๆกระทู้นี้ก็เกี่ยวกับหมา เลยแต่งกลอนหมาๆ มาให้อ่านขอรับ

  สุเอย สุนัขเมือง เลี้ยงไม่เชื่องเพราะเย่อหยิ่ง
เจ้าของจึงจะทิ้ง ตัดหางทิ้งเอาปล่อยวัด
วัดเอย วัดบ้านนอก หมาบ้านนอกมันไม่กัด
มันเจียมตัวว่าหมาวัด มันไม่กัดมันไม่เห่า
สุเอย สุนัขเมือง เคยรุ่งเรืองและรู้มาก
เมื่อเจ้าถูกปล่อยวัด คิดว่าจักครองเป็นใหญ่
ไล่กัด ทั้งไล่เห่า ถือตัวเราว่ายิ่งใหญ่
หมาเมือง รู้เกินใคร เรายิ่งใหญ่ต้องชนะ
ชัยเอย ชัยชนะ เจ้าได้มา ว่าเจ้าเก่ง
ตั้งตนเป็นนักเลง หมาเมืองเก่งเกินใครๆ
  สุเอย เจ้าสุนัข สุขยิ่งนักวัดบ้านไกล
อารมณ์ดีสุขสบายวิ่งเล่นไล่ ประสาหมา
วันไหนขัดใจตน ออกมาข่มอวดศักดา
ทั้งกัดเห่า ราวหมาบ้า จนหลวงตาเกินจะทน
ท่านคิดอยู่ในใจ แต่ไหนๆสงบดี
ครั้นมีเจ้าหมาเมือง ก็มีเรื่องสุดหน่ายหนี
แต่ก่อนสงสารดี ให้ข้าวปลาแลอาหาร
แรกๆเราพอทน  รำพึงตนมันไม่พาล
นานเข้าเผยสันดาน อันธพาลสันดานมัน
เห็นทีต้องลงโทษ เอาแค่โปรดให้หราบจำ
ท่านเพียงทำขึงขัง ส่งเสียงดังตวาดไป
  สุเอย สุนัขเมือง ชื่อลือเลื่อง เลยเหริงใหญ่
วัดนี้มีอะไร จะยิ่งใหญ่ไปกว่าเรา
ชัยเอย ชัยชนะ ที่ข้ากัด และข้าเห่า
ได้มา ปัญญาเรา เพราะเราเก่งเหนือใครๆ
หลวงตาท่านตวาด เราหาขลาดหวาดกลัวไม่
ท่านจักทำอะไร เรายิ่งใหญ่ไม่เกรงกลัว
สุเอย สุนัขเมือง เลี้ยงไม่เชื่อง เกินเยียวยา
อันธพาลสันดานหมา แม้แต่หมายังไม่คบ
หลวงตา ท่านมีคุณ เจ้าเนรคุณเพราะใจคด
แม้ท่านคิดจะโปรด เจ้าใจคด จึงไม่ฟัง
สุดท้ายเจ้าดายเดียว เพียงท่องเที่ยวไปวันๆ
อวดปัญญา สันดานทราม ด้วยเพราะพาลไม่รู้ตน
  ใครเจอ คนเยี่ยงหมา โปรดเถิดหนา อย่าสับสน
หนีไปให้ไกลตน  อย่าไปสนคนอย่างมัน
เลี้ยงดูไม่รู้คุณ ถึงกระตุ้น มันไม่ฟัง
หนึ่งหนมันพลาดพลั้ง ทำใจยังให้อภัย
หนสอง ต้องระอา มันนี่หนา เหมือนได้ใจ
หนสามเกินอภัย คงทำใจอย่าไปแล
ปล่อยมันให้เห่าไป เราคงไม่ไปแยแส
เบื่อหน่ายเกินดูแล ให้มันแพ้ ภัยตนเองฯ

       (ยิ้ม)

[อชิตะ]

เชือดเฉือน อ่ะครับ ...


//ไปให้อาหารปลาหน้าวัดบางพระกันเถอะ  ... 

[~เสน่ห์ต้นน้ำ~]

ขอบพระคุณท่าน Kanya มากครับ

สำหรับนิทานและบทกลอนดีๆ โดนใจผมจริงๆครับ

[~เสน่ห์กวาง~]

ขอบคุณท่าน kanya ค่ะสำหรับนิทาน..

สุนัขขี้เรื้อน หากไม่ดูแลตนเองให้สะอาด คนจะอาบน้ำให้ก็ไม่เอา
รั้นหัวชนฝา...ยังไงมันก็เรื้อนอยู่วันยังค่ำ ..อยู่ที่ไหน..ใครก็รังเกียจ

[manapong]

  :053:ได้จัยครับ

[คนรักษ์พระ]

  ขอบคุณครับสำหรับนิทานดีๆอย่างนี้ครับ (ถ้าสุนัขเป็นขี้เรื้อนของแนะนำน้ำมันเครื่องครับ)แต่สุนัขบางตัวก็ไม่หายนะครับ

                                                                                                                     ขอบคุณครับ


  ปล.ผมขออนุญาติcopyนะครับส่งให้หลานๆได้อ่านนะครับ

                                                                                                             

[รุท หมัดหนักครับ]

ขอบคุณครับพี่ที่มีบทความดีๆที่มาให้พี่ๆน้องๆอ่านกันครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ

[ปุญฺญานุสฺสติ(สิบทัศน์)]

นิทานชวนคิด คิดๆๆ คิดตามนิทาน

"การศึกษาทำให้เขารู้จักคิดและปรับปรุงตนเอง นี่คือจุดมุ่งหมายประการหนึ่งของการศึกษาที่ว่า
การศึกษาที่ประสบความสำเร็จต้องสามารถทำให้ผู้ที่เข้ารับการศึกษาเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมไปในทางที่ดีได้
ไม่เช่นนั้น ต่อให้มีการศึกษาสูงเพียงใด มากมายสักเพียงไหนก็ไร้ค่า คงเป็นเพียงหมาขี้เรื้อนที่ไม่รู้สาเหตุแห่งการคันของตัวเอง .... "

ประโยคนี้ชัดเจนเป็นที่สุดครับ

 :015:ขอบคุณมากครับสำหรับนิทาน 

[Kanya]

   วันนี้ว่างๆนะขอรับ เขียนเล่นๆมาให้อ่านกัน อย่าคิดมานะขอรับ คิดซะว่าอ่านผ่านตา

  กาลครั้งหนึ่งนั้นยังมี      ราชสีห์ในป่าใหญ่
เป็นเจ้าแห่งป่าพนาไพร      ชื่อเสียงเลื่องลือไปในปฐพี
  องอาจแลหาญกล้ากว่าสัตว์ไหน    สัตว์ร้ายล้วนเกรงในศักดิ์ศรี
สัตว์ป่าน้อยใหญ่ประดามี               ต่างเกรงกลัวราชสีห์เพียงตัวเดียว
  ครั้นอยู่มาในวันหนึ่ง                  เจ้าหมูป่าดันทะลึ่งมาทำซ่า
ร้องท้าทายราชสีห์เจ้าพนา            คิดว่าตัวข้าเก่งเหนื้อใครๆ
  เจ้าหมูน้อยไม่เจียมตน               นึกฉงนเมื่อถึงวันท้าสู้ใหญ่
ใจประหวั่นพรั่นพรึงนึกกลัวตาย       จึงหาอุบายเอาชนะ
  เจ้าหมูป่าไม่เจียมตน                 อดทนเหม็นลงคลุกอุจจาระ
หวังให้ราชสีห์ไม่ชนะ                  ให้เลิกราหนีไปให้ไกลเอง
  แผนเจ้าหมูสำเร็จสมประสงค์        ราชสีห์ไม่ลดตัวลงมาข่มเหง
เจ้าหมูรอดตายพ้นภัยเอง              รอดภัยร้ายอันเกิดเองเพราะปากตน
  ฝ่ายราชสีห์เมื่อกลับถ้ำ              นึกกระหยิ่มยิ้มในใจถึงตัวข้า
ถึงอย่างไรยังเป็นเจ้าพนา             แค่หมูป่าขลาดเขลาคงปล่อยไป
  นอนหลับสบายอยู่ในถ้ำ             ไม่นำพาปัญหาทั้งน้อยใหญ่
สะดุ้งตื่นอีกคราเกือบช้าไป           นั่นหลวงตาท่านมาไล่ตวาดมัน
  สุเอย เจ้าสุนัข                        เจ้ายังพาลเห่ากัด ประสาหมา
สร้างความเดือร้อนทั้ววัดวา           แม้หลวงตาท่านยังเกินจะทน
  กลับหลับฝันว่าเป็นราชสีห์          ปกครองสูงสัตว์ประดามีในป่าใหญ่
โอ้สุนัขเอย เจ้าฝันไป                 ครั้งหนึ่งตอนไหนยังรู้ตน
  สุเอย เจ้าสุนัข                          เจ้าลองหันกลับไปดูที่ข้างหลัง
เมื่อครั้งยังรู้ตนบ่นลำพัง               ว่าข้านี้ยังเพียงเป็นหมา
"แล้วยิ่งถ้าเป็นประเภทหมากัดไม่ปลอ่ย  จนกว่าเหยื่อจะขาดใจตายไปข้างหนึ่งอย่าง..."
  สุเอย เจ้าสุนัข                           นี่เราเพียงบอกเล่าว่าเจ้าฝัน   
จะบอกกล่าวบอกเล่าว่าเจ้ายัง            เป็นสุนัขที่คันเพราะโรคเรื้อน
  เมื่อสันดานเจ้าเป็นสุนัขวัด              ไม่มีวันที่เจ้าจักเป็นสิงเสือ
จะกลับกลอกหลอกไปใครจะเชื่อ         วาจาเจ้ากล่าวไปเพื่อลวงตน
  คำพูดของเจ้าที่กล่าวไว้                  นานวันผ่านไปเจ้าลืมหลง
เป็นเพียงหมาจงอย่าทะนงตน             คิดสับสนบอกเป็นราชสีห์
  หากเป็นคนพูดคำที่กลิ้งกลอก           ชาวบ้านเขาคงบอกว่าอย่าเห็น
มันเป็นเพียงแค่คนขลาดพลาดไปเอง     มันพูดเองเออเองเพราะลืมตน
  บางบ้านนั้นท่านพูดคำพูดหนัก          ท่านเกลียดนักพวกพูดพล่อยคนอื่นเสีย
ท่านเรียกมันว่า hna tour mear          เพราะสันดานมันเสียไม่ใช่ชาย
  เอาเถิดหนาชาวเราอย่าไปสน              คนเหมือนหมาลืมตนคนฉิบหาย
ปล่อยไปให้อยู่อย่างจัญไร      สักวันมันฉิบหายแพ้ภัยตน ฯ

                                                (อมยิ้ม)   

[cho presley]

หูย.. นานๆ กันยาแวะมาตั้งกะทู้สาระ..
นึกถึงสมัยเรียน ม.พ. ตอนม. 2 ตะบันแต่งกลอนส่งอาจารย์นาลิณีสุดสวย..กันเป็นว่าเล่น..
ก่อนไปประกวดท่องกลอน.. ทุกเย็น..เราต้องไปที่ห้องพักครู ท่องกลอน ออกเสียง ให้อาจารย์ฟังทุ๊กวันเลยจ๊ะ..

เอ้า.. ว่ากันเรื่องนิทานชวนคิด..อ่านแล้วก็ต้องคิดก่อนสิ.. ก่อนให้ทัศนะ..แหมขยันเอาเรื่องยากๆ มาประเทืองปัญญานะพ่อคุณ!

Cho's Talk:
ในเชิงพุทธศาสนาแล้ว ผู้มีปัญญาต้องมีสติ ด้วยจึงจะสมบูรณ์แบบ.. ความสำเร็จในอดีตของคนเรา มักสร้างความทรงจำที่ดี หรือไม่ดีให้กับเราเสมอ!

แต่ก็หาใช่จะเป็นความสำเร็จ/ล้มเหลวในอนาคตเสมอไป

ระยะทางพิสูจน์ม้า...กาลเวลาพิสูจน์คน...
กระทบได้แต่อย่าสะเทือน..ทุกอย่างสำคัญที่ใจนะจ๊ะกันยา!..

[saintinlove]

สุข-ทุกข์ อยู่ที่ใจ ใช่เงินทอง