กระดานสนทนาวัดบางพระ

เจริญพร...
             การปฏิบัตินั้นเดินมาถูกทางแล้ว เพราะตรงกับจริตของเรา แต่ต้องมาทำความเข้าใจเสียใหม่
การทำกรรมฐานโดยการภาวนา" พุทโํธ"ควบคูกับลมหายใจเข้าออกนั้น มันเป็นกรรมฐานที่ซ้อนกันอยู่
คำว่าพุทโธนั้นเป็นคำบริกรรมภาวนาเป็นพุทธานุสสติคือระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า ส่วนลมหายใจนั้น
เป็นอานาปานุสสติ เป็นกรรมฐานสองกองที่ปฏิบัติคู่กัน  การบริกรรมภาวนานั้นเมื่อจิตสงบคำบริกรรมก็จะหายไป
(ที่สุดของพุทโธคือไม่มีพุทโธ) เหลือเพียงสภาวะรู้การเข้าออกของลมหายใจ และเมื่อจิตสงบเป็นสมาธิยิ่งขึ้น







จะเกิดการแยกกายแยกจิต จิตจดจ่ออยู่กับสภาวะรู้ ทิ้งลมทิ้งกาย รู้เพียงความนิ่ง สงบ สว่าง ในอารมณ์ของฌาน
ทั้งสี่นั้น สติยังมีอยู่ แต่จิตไม่ปรุ่งแต่ง ถ้าขาดสตินิ่งไป ไม่รู้ไม่เห็นอะไรนั้นภาษานักปฏิบัติเขาเรียกว่าเข้าภวังค์
(ทิ้งดิ่ง) เมื่อจิตสงบเห็นความสว่างและความว่างเปล่าแล้ว ทรงไว้ในอารมณ์นั้นให้นาน(เรียกว่าการเคี่ยวจิต)
ทรงไว้จนพอใจแล้วจึงถอนจิตออกจากอารมณ์สมาธินั้น
         การออกจากอารมณ์สมาธินั้น ต้องออกตามลำดับชั้นขั้นตอน คือค่อยๆถอนจิตกลับมาดูลมหายใจและ
คำบริกรรมภาวนา (เข้าทางไหนต้องออกทางนั้น) เพื่อเรียกสติและสัมปชัญญะให้กลับมาสมบูรณ์ เอาสติระลึกรู้
ไปทั่วกาย  และเมื่อมีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์แล้ว ให้พิจารนาทบทวนการปฏิบัติของเราที่ผ่านมา ว่าตั้งแต่เราเริ่มนั่ง
ภาวนามานั้นความรู้สึกอารมณ์ของเรานั้นเป็นอย่างไร สภาวะธรรมนั้นเดินไปอย่างไร ก่อนที่จิตของเราจะนิ่งสงบนั้น
อารมณ์สภาวะธรรมมันเป็นอย่างไร คือต้องทบทวนใคร่ครวญพิจารณาให้เห็นและจำได้ถึงทางเดินของจิตที่จะไปสู่่่
ความงบ ความสว่าง ความว่างเปล่า การทบทวนพิจารณานั้นเรียกว่าวิมังสาในอิทธิบาทสี่ เพื่อให้เกิดความชำนาญ
เป็นวสี คือจำทางเข้าออกของอารมณ์สมาธินั้นได้
       พยายามทรงอารมณ์นั้นไว้ให้มันเต็มที่เต็มกำลัง เข้าออกอารมณ์นั้นจนมีความชำนาญ จำทางเดินของจิต
ที่จะไปสู่อารมณ์นั้นให้ได้ การปฏิบัติธรรมนั้นอย่าไปใจร้อน ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป จนมันเต็มที่มีอินทรีย์ที่สมบูรณ์
แล้วจิตมันจะยกขึ้นไปสู่สภาวะธรรมที่สูงยิ่งขึ้นต่อไป เหมือนน้ำที่หยดลงในแก้ว ตราบใดที่น้ำมันยังไม่เต็มแก้ว
มันก็จะไม่ล้น ถึงเราอยากจะให้มันล้น มันก็ล้นไม่ได้ เพราะมันยังไม่เต็ม แต่ถ้ามันเต็มแล้ว มันก็จะล้นไปหาที่อยู่อื่น
ถึงเราไม่อยากจะให้มันไป มันก็ต้องไป ฉันใดฉันนั้น การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน ถ้าพละกำลังไม่เต็มที่ บารมีไม่ถึงพร้อม
มันก็ไม่สามารถที่จะยกจิตไปสู่สภาวะธรรมที่สูงยิ่งขึ้นได้ หรือยกขึ้นได้แต่ก็ตั้งอยู่ไว้ทรงไว้ได้ไม่นาน เพราะพื้นฐานอินทรีย์นั้น
ไม่ไม่สมบูรณ์เพียงพอที่จะรองรับสภาวะธรรมนั้น
       หน้าที่ของผู้ปฏิบัติธรรมก็คือทำต่อไป เพิ่มกำลังของสติให้ยิ่งขึ้น ศรัทธาในการประพฤติปฏิบัตินั้นอย่าได้เสื่อมถอย
หน้าที่ของเราคือทำ ผลจะเป็นอย่างไรนั้นเป็นเรื่องของวิบากกรรม อย่าไปหวังผลในการกระทำว่าจะต้องได้นั่นได้นี่
มีอิทธิฤทธิ์ มีปาฏิหารย์ ได้ฌาน ได้กสิน ได้อภิญญา ซึ่งสิ่งที่กล่าวมานั้นมันเป็นผลพลอยได้และต้องมีของเก่าที่เคยทำไว้
มันจึงจะได้มันจึงจะเป็น การปฏิบัติธรรมคือการทำให้กุศลเพิ่มพูนงอกงามยิ่งขึ้น ละลดอกุศลทั้งหลายลง ทรงไว้ซึ่งกุศลให้เพิ่มพูน
                ขอความสุขความเจริญในธรรมจงบังเกิดแก่ผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลาย
                           รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร

การนั่งสมาธินั้น ถ้าไม่มีการภาวนา พุท โธ ก็เหมือนกับการ ขับรถไม่มีล้อนั่นแหละครับ การจะเจริญสมาธินั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายครับ ต้องอดทน ต้องทำจิตใจให้สะอาด ถือศีลห้า ละจากกิเลส และการนั่งสมาธินั้น ได้ทั้งฌาน ทั้งได้บุญกุศล ครับ ขอให้เจริญสมาธินะครับ อนุโมทนา ครับ                                                                     
                                                               ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับผมมีความรู้เท่านี้ครับ