กระดานสนทนาวัดบางพระ

ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๑๘ กรกฎาคม ๒๕๕๓
      การเจริญภาวนาในเรื่องพุทธานุสสตินั้น คือการระลึกนึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้าอยู่เนืองๆ
โดยจะใช้คำบริกรรมภาวนาหรือ สำรวมจิตน้อมระลึกนึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้าทั้ง ๙ ประการ
คือบทสวดพระพุทธคุณของพระพุทธเจ้าที่ว่า " อิติปิโส ภะคะวา....ไปจนถึง..พุทโธ ภะคะวา ติ "
จะสวดทั้งหมดหรือเแอาเฉพาะบทใดบทหนึ่งก็ได้ นึกภาวนาสวดไป จนจิตสงบนิ่งอยู่กับอารมณ์
คือบทสวดหรือคำภาวนานั้น
        พุทธานุสสตินั้น เป็นกรรมฐานที่เป็นพื้นฐานของการเจริญภาวนาตามหลักของพระพุทธศาสนา
เพราะทำให้เรามีใจศรัทธาต่อพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นศาสดาเป็นบรมครู ผู้ตรัสรู้หลักธรรมของพุทธศาสนา
ซึ่งถือว่าเป็นพระอาจารย์ใหญ่ ที่เราต้องให้ความเคารพ กราบไหว้และบูชา เป็นเบื้องต้น
       พุทธานุสสตินั้น เมื่อเราระลึกนึกถึงอยู่เนืองๆในทุกอิริยาบท ทุกเวลา ทุกสถานที่ ได้แล้วนั้น
ย่อมส่งผลให้จิตของเราเป็นกุศลจิต สงบระงับซึ่ง ราคะ โทสะ โมหะ อันเป็นกิเลสฝ่ายต่ำได้ จิตใจมีคุณธรรม
เกิดหิริโอตตัปปะ ความละอายและเกรงกลัวต่อบาปขึ้นในจิต เสมือนหนึ่งเราหมอบกราบอยู่หน้าพระพักตร์
ของพระพุทธองค์ ส่งผลให้เราเกิดศรัทธา สติ ปัญญา บุญบารมี ก็จะเพิ่มขึ้น เกิดความปิติปราโมทย์ยิ่งขึ้น
และเมื่อจิตมีกำลังศรัทธาเต็มเปี่ยมแล้ว ความกลัวทั้งหลายก็จะหายไป ทุกข์ทั้งหลายก็จะบรรเทาลง
      เมื่อใจของเรามีศรัทธาในพระพุทธเจ้าแล้ว ความศรัทธาในพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าก็จะบังเกิดขึ้น
และส่งผลไปยังพระสงค์สาวกของพระพุทธองค์ ที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ สืบทอดพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้ามา
พุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆานุสสติ นั้น เป็นอนุสสติที่เกื้อกูลกัน สืบเนื่องกัน เป็นการระลึกนึกคิดที่เป็นพื้นฐานของ
กุศลธรรมทั้งหลาย ที่จะเจริญยิ่งขึ้นในโอกาศต่อไป ถ้าเราทั้งหลายมีศรัทธาตั้งมั่นไ ม่ละความเพียรในการประกอบกรรมดี
     ซึ่งการระลึกนึกถึงที่กล่าวมานี้นั้น ยังเป็นอารมณ์ของสมถะกรรมฐาน คือการที่ทำให้จิตสงบนิ่งอยู่กับสิ่งที่เป็นกุศล
มีผลเป็นปิติสุข รู้สึกสดชื่น เอิบอิ่ม เบิกบาน กล้าหาญและมีความมั่นใจในความดีที่ตนได้กระทำมาแล้ว  เมื่อขวัญและกำลังใจ
เต็มเปี่ยมแล้ว ย่อมมีพลังที่จะขับเคลื่อนไปข้างหน้า ความเจริญในธรรมทั้งหลายก็จะบังเกิดขึ้น
               เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                         รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๘ กรกฎาคม ๒๕๕๓ เวลา ๑๐.๓๗ น. ณ ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง ชายขอบประเทศไทย
     

กราบขอบพระคุณพระอาจารย์อย่างสูงครับ
คือผมฝึกภาวนาโดยใช้คำบริกรรมว่า"นะมะพะทะ" หายใจเข้าว่า"นะมะ" หายใจออกว่า"พะทะ" กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกไปเรื่อยๆ และไม่เร่งคำภาวนาเพราะเคยเร่งแต่ทำให้ปวดหัว เลยค่อยๆกำหนดรู้ลมหายใจช้าๆสบายๆปรากฎว่า จิตค่อยๆรวมลงไป ตัวเริ่มเบา ลอย และอีกสักพักตัวหาย นิ่ง ในดวงตาก็เห็นแสงเริ่มจ้าขึ้นๆ แล้วก็หายไป
แต่ปรากฎว่าอยู่ได้ไม่นาน ก็ต้องคิดกลัวแล้วลืมตามาดู ว่าเรายังนั่งอยู่ที่เดิมหรือเปล่า สมาธิเช่นนี้เรียกว่าสมาธิขั้นขณิกหรือเปล่าครับ 

      อารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้น อยู่ในอาการของปิติซึ่งเลยระดับของขณิกสมาธิไปแล้ว
กำลังเข้าสู่ขั้นอุปจารสมาธิ และความคิดกลัวนั้นเกิดขึ้นระหว่างการเปลี่ยนระดับของอารมณ์
จากอุปจารสมาธิไปสู่อัปปนาสมาธิ ซึ่งถ้าเกิดความกลัวขึ้นมา ให้เราระลึกนึกถึงครูบาอาจารย์
ที่เราเคารพศรัทธา คิดถึงความดีที่เราได้เคยกระทำมา มันจะทำให้เรามีความกล้าไม่หวาดกลัว
และจะภาวนาต่อไป สภาวะธรรมนั้นจะใหลเข้าสู่ความสงบนิ่งที่แท้จริง...

กราบมนัสการพระอาจารย์ที่เคารพ 

ขอกราบขอบคุณสำหรับความรู้และคำสั่งสอน ศิษย์ขอน้อมไปปฏิบัติตามครับ