ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๒๕ สิงหาคม ๒๕๕๓
.....รอยทาง.....
พายุเข้าฝนตกตั้งแต่หลังทำวัตรเย็น" มิลดอนเล " คือชื่อของพายุลูกนี้
จังหวัดมุกดาหารจะโดนพายุทุกปีแต่จะไม่หนัก เพราะจะโดนเพียงส่วนหางของพายุที่เกิด
เพราะอยู่ตรงกลางของภาคอีสาน ซึ่งพายุ " มิลดอนเล " ลูกนี้เข้าอีสานเหนือ คือจะตกหนัก
แถบอุดรธานีและหนองคาย มุกดาหารจึงโดนปลายๆพายุ ฝนหยุดตกประมาณสามทุ่มกว่าๆ
กรมอุตุฯประกาศว่าพายุขึ้นฝั่งที่เวียดนามแล้วและพัดเฉียงขึ้นไปทางอีสานเหนือ เนื่องจาก
ฝนตกหนักทั้งวันทั้งคืน ไม่สามารถที่จะลงไปทำงานได้ ทำวัตรเช้า ฉันข้าวแล้ว ก็กลับที่พัก
เก็บตัวอยู่บนศาลาทั้งวัน ใช้เวลาว่างในการอ่านพระไตรปิฏกและฟังธรรมะบรรยายเก่าๆของ
หลวงพ่อจำเนียร สีลเสฏโฐ ที่เก็บบันทึกไว้ ใช้ระบบตาดูหูฟัง จนได้เวลาลงไปทำกิจในภาคค่ำ
จึงหยุดอ่านหนังสือและฟังธรรม ลงไปทำกิจสงฆ์เสร็จกลับที่พักนอนดูกายดูจิตจนหลับไป
.....รอยธรรม....
ค้นคว้า ใคร่ครวญ ทบทวน พิจารณา แล้วนำมาประยุกค์ปฏิบัติให้เหมาะสม
กับตนเอง คือหลักของการปฏิบัติธรรม ที่กระทำมาโดยตลอด ทำให้ได้เข้าใจในธรรมที่เราได้
ประพฤติปฏิบัติมา ว่าสิ่งที่พบสิ่งที่เห็นนั้นเป็นสภาวะธรรมของอะไร เป็นสภาวะสมถะหรือวิปัสสนา
และทำให้รู้เหตุและปัจจัยที่ทำให้เกิดของอารมณ์นั้นๆ เพราะเมื่อก่อนนั้นจะมีปัญหาในการปฏิบัติ
สืบเนื่องมาจากการที่เป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือชอบค้นคว้าทางตำรา อ่านมามาก อ่านหมดห้องสมุด
มาหลายห้อง อ่านพระไตรปิฏกหมดทั้งสี่สิบหน้าเล่มมาแล้วสามรอบ ทำให้มีข้อมูลมากในสมอง
และเมื่อเข้าสู่ภาคปฏิบัติ จิตมันจะปรุงแต่งในสัญญา ( ความจำ ) ทำให้เกิดสภาวะ " รู้ก่อนเกิด "
คือจิตมันจะปรุงแต่งไปก่อนว่า...เดี๋ยวมันต้องเป็นอย่างนั้น เดี๋ยวมันต้องเป็นอย่างนี้ มันคิดไปก่อน
จิตก็เลยไม่สงบ หรือสงบก็เพราะเราไปสะกดจิตตัวเองให้มันสงบ มันไม่ได้สงบโดยธรรมชาติของจิต
ที่แท้จริง มันเป็นสภาวะธรรมที่เราสร้าง เรากำหนดขึ้นมา เราเอาอุปปทานมาจินตนาการให้มันเกิด
ให้มันเป็น มันจึงเป็นเพียงสิ่งที่เราสร้างขึ้น ไม่ใช่สภาวะธรรมที่แท้จริง และเมื่อได้ฟังธรรมของหลวงพ่อชา
แห่งวัดหนองป่าพง อุบลราชธานี จึงได้รู้และเข้าใจ จึงฝึกวางความจำทั้งหลายเมื่อเราเข้าสู่การปฏิบัติ
ให้จิตมันเป็นไปโดยธรรมชาติของจิตในการเจริญสติภาวนา อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ไม่ไปปรุงแต่งมัน
เมื่อออกจากสมาธิแล้วจึงมาทบทวนว่า สิ่งที่พบมาคืออารณ์อะไร ไม่ไปรู้ก่อนเกิด ให้มันเกิดแล้วจึงรู้
ซึ่งกว่าจะละวางความจำเก่าๆได้นั้นต้องใช้เวลาเป็นปีในการปรับจิต ปรับความคิดเสียใหม่
......รอยกวี.....
เพราะอ่านมาก รู้มาก จึงยากนาน
จิตฟุ้งซ่าน เพราะคิด จิตปรุงแต่ง
เพราะความจำ มันมาก และรุนแรง
มันปรุงแต่ง ก่อนเกิด ทุกครั้งไป
มันจึงเป็น ความคิด จิตกำหนด
จึงปรากฏ ให้เห็น ต้องแก้ไข
ต้องละวาง ความจำ นั้นออกไป
เริ่มต้นใหม่ ทิ้งสัญญา มาทำจริง
ให้ทุกอย่าง เป็นไป ตามเหตุผล
ฝึกทำตน อยู่กับ สรรพสิ่ง
ให้สงบ พบธรรม ที่เป็นจริง
ให้จิตนิ่ง โดยธรรม ที่ทำมา
อย่าไปรู้ ก่อนเกิด ประเสริฐสุด
จิตมนุษย์ นั้นชอบ แสวงหา
เป็นความฝัน และจิต จินตนา
สร้างมายา หลอกจิต คิดไปกัน
เพราะอัตตา มานะ และทิฏฐิ
จึงดำริ ปรุงแต่ง และแข่งขัน
อยากจะมี อยากจะเห็น ที่เป็นกัน
อยู่กับฝัน สร้างภาพ คือมายา
เมื่อละวาง ความคิด จิตปรุงแต่ง
ก็พบแสง แห่งธรรม ที่ใฝ่หา
ได้รู้ธรรม เห็นธรรม พระสัมมา
จึงรู้ว่า ที่ผ่านมา นั้นผิดทาง
เริ่มต้นใหม่ ตั้งใจ ปฏิบัติ
ฝึกขจัด ความคิด ทำจิตว่าง
ละอัตตา ตัวตน ให้เบาบาง
ให้ทุกอย่าง คืนสู่ ธรรมดา
ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวท
ให้รู้เหตุ ที่เกิด ของปัญหา
เจริญจิต เจริญธรรม ภาวนา
และค้นคว้า ทบทวน ในทางธรรม....
...............................
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๒๕ สิงหาคม ๒๕๕๓ เวลา ๐๖.๕๘ น. ณ ศาลาน้อย ริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย
