วันเสาร์ 2/10/53 ณ เวลา เที่ยงตรง ผมใด้ไปเข้าเยี่ยม อาการหลวงพี่ต้อย (ทั้งที่หลวงพี่ บอกใว้ก่อนผ่าตัดว่า ให้มาวันจันทร์)
ความที่เป็นห่วง ใด้แต่โทร คุย คงไม่ไหวเป็นแน่แท้ ร้อนรน จนบอกไม่ถูก
ก่อนไป คืนวันศุกร์ ผมใด้ รวบรวม ปัจจัย (เงิน) เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ทำงาน ร่วมทำบุญด้วยกัน ใด้ไปใช้ใด้อยู่ พอถึงเวลา เที่ยงของวันเสาร์
ผมยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย (ป้ายติดว่า งดเยี่ยม คนใข้ต้องการพักผ่อน ให้ติดต่อ เจ้าหน้าที่ก่อนเข้าเยี่ยม) ผมยืนดูที่ประตู กระจกใส
เห็นหลวงพี่ต้อย นั่งอยู่บนเตียง มีคนคอยเฝ้าอยู่ 3 คน หลวงพี่ กำลัง เป่า(เครื่องมือแพทย์) เป็นการออกกำลังกาย ปอด หลวงพี่ต้อย บอกว่า
ต้องเป่า อย่างน้อย วันละ 200 ครั้ง เพื่อให้ปอดแข็งแรง เร็วๆ ไม่อย่างนั้นจะรู้สึก เจ็บ ที่ผ่าตัด
แต่แล้ว คนที่เฝ้า หลวงพี่เห็นผม เขาก็เชิญเข้าไป
กราบมนัสการ ครับ หลวงพี่ สวัสดี เสี่ยชาญ เจริญพร และแล้วบทสนธนา ตามประสา คนคุ้นเคยกัน ก็เกิดขึ้น
อาการหลวงพี่ โดยรวมตอนนี้ บอกตามตรง ท่านต้องพักผ่อนมากๆ อิดโรยจนเห็นใด้ชัด ยังใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ แถมยังมี สายยาง
เจาะไปที่ร่างกาย เพื่อดูด เอาของเสีย (เลือดน้ำเหลืองที่ค้างจากการผ่าตัด) แถมมีเครื่อง ช่วยปอด (ปอดรั่ว จากการผ่าตัด) ปอดรั่วอยู่ 1 ข้าง
ดูจาก น้ำ ที่ ปุดๆ อยู่ในขวดแก้ว (เมื่อวานนี้ เห็นเขาบอกว่า ถึงกับ คล้ายน้ำเดือด ปุดๆเลย) วันนี้ ยังน้อย มี ปุดๆบ้างเท่าที่ผมสังเกตุ
โดยรวมแล้ว ถ้านับจากคนที่ ผ่าตัดพร้อมๆ กับหลวงพี่ต้อย อาการหลวงพี่ต้อย ดีที่สุด เพราะ ลุกนั่งเองใด้ ยืน และ หยั่งเท้าพอเดินใด้
ซึ่งคนอื่น ยังนอนราบ อยู่ที่เตียง เข็นไปเข็นมา เวลาไปตรวจอยู่เลย ต้องบอก กำลังใจท่านดีมากๆ คิดว่า ไม่เกิน อังคารหน้า ท่อยาง
สายต่างๆ คงใด้ถอดออก (หลวงพี่บอกมาว่าอย่างงั้น) เอาเป็นว่า หลวงพี่ต้อย ต้องพักฟื้น อยู่ที่ รพ อย่างน้อยๆ ก็อีก 1 อาทิตย์
ถ้าไม่ติดขัดอะไร ก็คงใด้ กลับไป พักผ่อนต่อ ที่วัดใด้เลย
หลังจากพูดคุยใด้ซักพัก ผมก็ขอตัวหลวงพี่ กลับไปทำงาน ก่อนกลับ หลวงพี่ ยังอวยพร ให้ผมโชคดี แล้วบอกว่า หลวงพี่ หายแล้ว
ให้ผมไปหาที่ วัดด้วยน๊ะ
ผมอะ อยากจะขึ้นไปวัด แทบใจจะขาด น้องๆ ที่ทำงาน ก็รบเร้ารึเกินว่า เมื่อไร จะไปวัดกันอีก ผมก็ต้องบอกไปว่า หลวงพี่ต้อย ท่านอาพาธ
อยู่ ใว้ท่านกลับไปวัด หายจาก อาพาธ เมื่อใด จะพาไปแน่ ไม่ต้องห่วง
ช่วงนี้ ก็ มีอย่างเดียวละครับ ส่งกำลังใจ ไปให้ท่าน หายอาพาธ เร็วๆ ผมเห็น สายยางแล้ว อดสงสาร ท่านไม่ใด้จริง ก็ใด้แต่เป็นกำลังใจ
บอกท่านว่า ทนๆเอาหลวงพี่ ไม่กี่วันก็หายแล้ว ลูกศิษย์ลูกหา คอยอยู่เยอะ เดี๋ยวเดียว ก็ใด้ กลับไปพักผ่อนที่วัดแล้ว
สุดท้าย ก็ขอบารมี หลวงพ่อเปิ่น คุ้มครองศิษย์วัดบางพระ ทุกๆท่านครับ สาธุ
