ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๑๕ ตุลาคม ๒๕๕๓
.....รอยทาง.....
ช่วงนี้อากาศเริ่มจะเย็นลงเรื่อยๆ ตื่นนอนประมาณ ๐๓.๔๐ น.ทำกิจส่วนตัวเสร็จแล้ว
จึงได้ไหว้พระสวดมนต์ทำวัตรเช้า นั่งสมาธิ อธิษฐานจิต แผ่เมตตา ขออโหสิกรรมตามปกติที่ทำมา
สมควรแก่เวลาจึงได้วันทาลาพระ นั่งเขียนบันทึก " รอยทางและรอยธรรม " ฉันกาแฟกับขนมปัง
รองท้องในยามเช้า เพราะจะต้องลาพรรษาลงไปงานทำบุญครบรอบปีของหลวงพ่อเฉลิม ปิยนนฺโท
ที่วัดนาพร้าว อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี และลงไปเอาสีที่โยมเขาได้บริจาดมาที่กรุงเทพฯด้วย ซึ่งมีจำนวน
มาก ประมาณ ๒๕ ถังใหญ่ ซึ่งตอนแรกได้ไปติดต่อที่บริษัทรับส่งของ เขาคิดค่าส่งถังละ ๒๐๐ บาท
รวมแล้ว ๕,๐๐๐ บาท และเพราะว่าเราต้องเอารถลงมางานที่ชลบุรีอยู่แล้ว จึงตัดสินใจที่จะมาขนไปเอง
เอารถกะบะนิสสันช้างเหยียบ(ไอ้แก่คู่ใจ)ซึ่งไปติดตั้งถังแก๊สมาแล้ว ลงมาแทนรถตู้ เพราะบรรทุกหนักได้
และประหยัดค่าใช้จ่าย ไป-กลับ มุกดาหาร-กรุงเทพฯ ค่าแก๊สไม่ถึงสองพัน เดินทางออกจากวัดทุ่งเว้า
ตอนเวลา ๐๙.๔๕ น. มาแวะฉันข้าวที่อำเภอกุดชุม เปลี่ยนเส้นทางใหม่ ใช้เส้นทางสาย อ.สุวรรณภูมิ
ไป จ.สุรินทร์ ผ่าน อ.นางรอง อ.หนองกี่ ไปขึ้นเขาปักธงชัย ไปทาง อ.พนมสารคาม วิ่งไปทางแหลมฉบัง
แยกเข้าศรีราชา ฝนตกมาตั้งแต่เข้าเขต อ.ท่าตูม จ.สุรินทร์ ตกมาตลอดทาง จนถึง อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี
ทำให้ต้องขับมาช้าๆทำความเร็วไม่ได้ มาถึง อ.ศรีราชา เวลาประมาณ ๒๑.๓๐ น. ใช้เวลาเดืินทางเกือบ
๑๒ ชั่วโมง เพราะว่าฝนตกมาตลอดทาง มีญาติโยมมารออยู่แล้วที่ศรีราชา นั่งคุยธุระกับญาติโยมจนถึง
เวลาประมาณเกือบตีหนึ่ง ญาติโยมจึงลากลับกันหมด จึงได้เข้าจำวัตรพักผ่อน คุยธุระกันเพลินจนลืมดูเวลา
ก่อนจำวัตรได้เข้าเน็ต เพื่อตอบปัญหาข้อสงสัยที่มีญาติโยมฝากข้อความคำถามไว้ เสร็จประมาณตีหนึ่งกว่าๆ
จึงได้เข้าจำวัตรพักผ่อน...
.....รอยธรรม.....
ในการเดินทางทุกครั้งที่เอารถส่วนตัวไปนั้น เป็นการฝึกสติที่ดีมาก เพราะต้องนั่งดูมากับคนขับ
ช่วยดูทาง บอกเส้นทาง ต้องมีสติอยู่ทุกขณะ ต้องควบคุมอารมณ์กระทบที่ต้องเจอะเจอบนถนนตลอดเส้นทาง
ต้องนั่งคุยเป็นเพื่อนคนขับ เพื่อกระตุ้นให้เขามีสติรู้ตัวอยู่เสมอ การนั่งรถในระยะทางไกลๆจึงได้ประโยชน์ต่อตัวเรา
เป็นอย่างมากเพราะได้เจริญสติไปในตัว ได้พิจารณาดูจิตของเราเมื่อมีผัสสะทั้งหลายมากระทบ ได้ใช้สติปัญญา
ในการแก้ปัญหาเพื่อไม่ให้คนรอบข้าง(คือคนขับ)มีอารมณ์ขุ่นมัว เมือเจอปัญหาผู้ร่วมเส้นทางไร้มารยาทบนท้องถนน
คือต้องควบคุมอารมณ์ของเราเองและควบคุมอารมณ์ของคนรอบข้างไปพร้อมกัน เรียกว่าได้ทั้งประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน
และทุกครั้งที่ได้สนทนาธรรมนั้น มันจะเกิดความปิติเพลิดเพลิน เกิดอาการธรรมะลื่นใหล จนทำให้ลืมนึกถึงเวลาที่ผ่านไป
เพราะในขณะที่สนทนาธรรมนั้น เราได้ทบทวนความรู้ ความจำและความเข้าใจในธรรมของเราทุกขณะ เกิดการเรียบเรียงธรรมะ
ให้เป็นหมวดหมู่ เพื่อสงเคราะห์ อนุเคราะห์ซึ่งกันและกันในธรรมทั้งหลาย การที่จะสนทนาธรรมให้ได้นานๆนั้น เราต้องมีสมาธิ
ในระดับหนึ่ง คือทำให้มีอารมณืปิติในธรรม แล้วธรรมะทั้งหลายที่เรารู้ เราเข้าใจ ที่เคยได้ผ่านมา ก็จะมาปรากฏข้นในความรู้สึก
หัวข้อธรรมจะต่อเนื่อง สงเคราะห์ อนุเคราะห์ เป็นเหตุ เป็นปัจจัยรองรับและเชื่อมต่อซึ่งกันและกัน ซึ่งทุกอย่างนั้นก้ต้องผ่านการฝึกฝน
คือการฝึกคิด ฝึกภาวนา ฝึกพิจารณา ฝึกสติและสัมปชัญญะ จนเกิดเป็นความเคยชินของจิต ที่เรียกว่าเป็น " วสี "มีความชำนาญมาแล้ว
ซึ่งสิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีมาตั้งแต่เิกิด แต่สิ่งเหล่านี้นั้นเกิดจากการฝึกฝน ซึ่งทุกคนสามารถที่จะทำได้ ถ้าได้ลงมือทำ ไม่ใช่เพียงแต่ศรัทธา
เพียงแต่คิด เพียงแต่ชอบ แต่ไม่ได้ลงมือกระทำ มันจึงเป็นเพีียงนามธรรม เป็นเพียงความฝันและจินตนาการ เพราะท่านนั้นยังไม่ได้ทำ
ยังไม่เป็นรุปธรรม คือสิ่งที่จับต้องได้ รับรู้ได้และเห็นผลได้ในสิ่งที่ได้ทำ และขอฝากทิ้งท้ายไว้ให้เป็นข้อคิด " คืออย่าเอาชีวิตไปยึดติด
กับผู้ใด ขอให้ศรัทธาในธรรมะที่เขากล่าว ให้มากกว่าตัวของผู้กล่าวธรรม แล้วท่านจะไม่เสียใจ เมื่อผู้กล่าวธรรมนั้นแปรเปลี่ยนไป
จงให้ความสำคัญในธรรมของพระพุทธองค์ที่มีผู้นำมากล่าว มากกว่าตัวของผู้กล่าวธรรม จงเอาที่ธรรมะ อย่าไปเอาที่พฤติกรรม แล้วจะทำ
ให้ท่านไม่เสียใจ เสียความรู้สึก เมื่อผู้ที่กล่าวธรรมนั้นมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป " ...
.....รอยกวี.....
ได้พบ ได้เห็น หลายสิ่ง
เรื่องจริง จึงมา บอกกล่าว
ให้รู้ รับทราบ เรื่องราว
ทุกก้าว ที่เดิน ผ่านมา
รอยเท้า ที่ได้ ก้าวย่าง
รอยทาง ทีเคย ฟันฝ่า
รอยทาง แห่งความ ศรัทธา
ที่มา ให้่เกิด รอยธรรม
รอยธรรม เกิดจาก รอยทาง
ก้าวย่าง สู่ทาง สุขล้ำ
โดยมี หลักธรรม ชี้นำ
ให้ทำ ในสิ่ง ที่ควร
รอยทาง นั้นสร้าง รอยธรรม
บุญกรรม ที่ดี มีส่วน
ให้รู้ ในสิ่ง ที่ควร
เชิญชวน สร้างบุญ ความดี
รอยทาง ที่เคย ย่างผ่าน
ตามกาล เวลา บ่งชี้
ให้รู้ ให้เห็น ให้มี
สิ่งที่ ได้ทำ ผ่านมา
ใคร่ครวญ ทบทวน นึกคิด
ย้อนจิต แก้ไข ปัญหา
ตามเหตุ ปัจจัย ที่มา
มองหา ให้รู้ ตัวตน
มองกาย มองจิต คิดใหม่
มองไป ให้ทั่ว ทุกหน
มองไป ให้รู้ จักตน
มองคน แล้วมา มองธรรม
เมื่อมอง แล้วต้อง ครวญคิืด
พินิจ ละเอียด ลึกล้ำ
เอาธรรม นั้นมา ชี้นำ
รอยธรรม เกิดจาก รอยทาง....
ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๖ ตุลาคม ๒๕๕๓ เวลา ๐๗.๓๐ น. ณ มุมหนึ่งของ อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี
