ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
วันเสาร์ที่ ๒๑ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
...เรียบเรียงอักษรเป็นบทกลอนบทกวีเพื่อที่จะทบทวนความทรงจำ
ในฉันทลักษณ์คำประพันธ์และรักษาไว้ซึ่งภาษาที่สวยงาม...
.....เรื่องเล่าจากเขาเรดาร์.....
ซ่อนเร้นอยูบนภูเขา...ใต้เงาของมวลพฤกษา
หลบหลีกซึ่งกาลเวลา...ค้นหาซึ่งสัจจธรรม
โดดเดี่ยวแต่ไม่เดียวดาย...สหายมีมาเช้าค่ำ
มาเพื่อขอคำแนะนำ...ทางธรรมทางโลกมีมา
แนะนำส่่งเสริมแก้ไข...สิ่งใดที่เป็นปัญหา
ตรึกตรองลองใช้ปัญญา...มองหาทางออกให้มัน
ปัญหาทุกอย่างแก้ได้...หากใช้ธรรมะจัดสรรค์
พอเพียงพอดีมีกัน...แบ่งปันทุกอย่างลงตัว
เอาธรรมมานำความคิด...วางจิตไม่คิดทำชั่ว
บาปกรรมนั้นต้องเกรงกลัว...ความชั่วจงอายอย่าทำ
หิริและโอตตัปปะ...ธรรมะที่มีค่าล้ำ
สิ่งนี้คือเทวธรรม...ชี้นำให้เป็นคนดี
อัตตาทิฏฐิมานะ...มักจะเป็นตัวบ่งชี้
ปัญหาทุกอย่างที่มี...สิ่งนี้แหละเป็นตัวการ
ตัวกูของกูยึดถือ...มันคือต้นเหตุพื้นฐาน
ยึดถือกันมานมนาน...เกิดการไม่ยอมละวาง
มองเพียงประโยชน์ของตน...เหตุผลเอามากล่าวอ้าง
ตนเองถูกไปทุกทาง...ทุกอย่างต้องตามใจตน
มันจึงเกิดเป็นปัญหา...เพราะว่าไม่ฟังเหตุผล
ยึดถือความคิดของตน...ของคนอื่นนั้นผิดทาง
เมื่อใดที่ยอมลดละ...ก็จะเห็นทางสว่าง
เมื่อใดทำใจเป็นกลาง...ทุกอย่างก็จบสิ้นกัน
...ปัญหาเกิดจากอัตตา...เพราะว่าไปติดยึดมั่น
ทิฏฐิมานะละกัน...เมื่อนั้นจะพบเส้นทาง...
.....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต.....
.....รว สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร......
๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๙.๑๔ น. ณ ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
