คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๓ สค. ๕๔...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๔ สิงหาคม พศ. ๒๕๕๔
พิจารณาใคร่ครวญทบทวนในข้อธรรมที่เคยศึกษาได้อ่านได้ฟังมา
เพื่อนำมาสงเคราะห์ให้เหมาะกับปัจจุบันธรรมที่เป็นอยู่ ระลึกรู้อยู่ภายใน
ถึงความเป็นไปของสภาวจิตทั้งหลายที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปในแต่ละครั้ง
ค้นหาที่มาของอารมณ์เหล่านั้น ว่ามันมีที่มา มีสาเหตุให้เกิดขึ้นได้อย่างไร
ทำความรู้ความเข้าใจ เพื่อจะดับอารมณ์ทั้งหลายเหล่านั้นมิให้มันเกิดขึ้นมาอีก
ความรู้สึกทั้งหลายที่เกิดขึ้นจากภายนอกและภายใน ถ้าเผลอไปปรุงแต่งตามมัน
โดยไม่รู้เท่าทัน ขาดสติในการพิจารณาแยกแยะกุศลและอกุศล มันก็อาจจะส่งผล
ให้จิตนั้นเศร้าหมองได้ จึงต้องฝึกดับอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นให้เร็ว โดยการมีสติ
และสัมปชัญญะให้มากขึ้นกว่าที่เคยเป็นอยู่
ยังไม่มั่นใจในตนเองว่าจะทนต่อสภาพกระแสโลกภายนอกได้นานสักเท่าไหร่
เมื่อออกจากป่าไปสู่สังคมเมือง เพราะรู้ตัวเองดีว่า สติและสัมปชัญญะของเรานั้น
ยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควรต่อสิ่งกระทบทั้งหลาย จะรักษาทรงได้ไม่นานย่อมจะหวั่นไหว
และคล้อยตามไปกับกระแสโลกอีกเหมือน ที่ผ่านมาในครั้งก่อนๆ แต่มีความตั้งใจ
ที่จะรักษาทรงไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ รักษาไว้ซึ่งสติและสัมปชัญญะให้สมบูรณ์ที่สุด
อยู่กับกุศลธรรม ดำเนินไปตามมรรคองค์แปดแห่งความเป็นสัมมาทั้งแปดประการ
ให้ได้นานเท่านานเท่าที่จะทำได้ เพราะว่าเรานั้นยังอยู่กับสังคมของโลกธรรม
ปฏิบัติอยู่ในป่าสิ่งกระทบมันน้อยมาก กิเลสไม่ถูกกระตุ้นมันจึงไม่แสดงให้เห็น
จึงอยู่เป็นปกติสุข เหมือนกับว่ากิเลสนั้นเบาบางลงแล้ว แต่ เมื่อออกไปสู่สังคมเมือง
ตัวกระตุ้น(ผัสสะ)มันมีมากทั้งภายนอกและภายใน ถ้าจิตของเราไม่เข้มแข็งพอย่อมจะหวั่นไหว
และคล้อยตามกิเลสเหล่านั้นได้ จึงต้องพยายามเตรียมกายเตรียมใจไว้ให้พร้อม
ต่อสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น ในภายภาคหน้าที่เราจะต้องเจอ ซึ่งจากประสพการณ์ที่ผ่านมา
เรารู้ดีว่าจะต้องพบต้องเจอกับอะไรบ้าง ทางตา ทางหู ทางลิ้น ทางกายและทางใจ
เพราะเรารู้เหตุรู้ปัจจัยไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะต้องเจออะไรบ้าง จึงเป็นหน้าที่ของเรา
ที่ต้องดูแลรักษากายใจควบคุมไว้ให้ได้ เพราะกิเลสที่นองเนื่องในสันดานของเรา
มันรอเวลาที่จะแสดงออกมาเมื่อได้ เมื่อมีปัจจัยที่เหมาะสมกับกิเลส เรียกว่าโรคนั้นยังมีอยู่
มิได้หมดสิ้นไป เพียงรอวันที่จะเจอของแสลงของโรค โรคนั้นก็จะปรากฏขึ้นมาให้เห็น
ตรวจสอบกาย ตรวจสอบจิต ตรวจสอบความคิด ตรวจสอบการกระทำ อยู่ทุกขณะจิต
พยายามตัดสิ่งที่เป็นอกุศลออกไป ไม่ส้องเสพในอกุศล ทั้งหลาย รักษาทรงไว้ซึ่งสิ่งที่เป็นกุศล
เป็นการฝึกตนเพื่อเตรียมความพร้อม สำหรับการออกจากป่ากลับไปสู่สังคมเมือง ซึ่งมิใช่เรื่องง่าย
ที่จะทรง ไว้ได้ซึ่งสภาวธรรมเหล่านี้ เพราะว่ามีภาระหน้าที่ ที่จะต้องออกไปกระทำนั้น
มันต้องคลุกคลีกับหมู่คณะและผู้คนมากมาย ซึ่งมีลักษณะและอุปนิสัยที่แตกต่างกัน ภูมิธรรม
ภูมิปัญญาแตกต่างกัน จึงต้องเตรียมกาย เตรียมใจ ไว้สำหรับการเผชิญต่อปัญหาที่จะเกิดขึ้นเฉพาะหน้า
ในทุกโอกาศ ทุกสถานะการณ์ ต้องควบคุมกายและใจไม่ให้คล้อยตามกระแสโลก กระแสสังคมให้ได้
ทรงไว้ซึ่งสภาวธรรมทั้งหลาย
อยู่กับปัจจุบันธรรม ด้วยการเจริญสติและมีสัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลา ไม่หนีปัญหาด้วยการเข้าสมาธิ
ใช้การพิจารณาหาเหตุหาปัจจัยของอารมณ์ที่เกิดขึ้น แล้วเข้าไปดับที่เหตุ ที่ทำให้เกิดอารมณ์เหล่านั้น
โดยการพิจารณาให้เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษและสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ของเหตุนั้น จนเกิดความละอาย
และเกิดธรรมสังเวชในสิ่งนั้น จิตมันก็จะถอนจากการยึดถือ เกิดการปล่อยวาง เมื่อจิตไม่เข้าไปเกี่ยวข้องยึดถือแล้ว
มันก็ดับเหตุไปได้ครั้งหนึ่ง เราต้องพยายามทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนเกิดความเคยชิน ความชำนาญ จนเป็นวสี
และกลายเป็นอุปนิสัย เราจึงจะปลอดภัยต่อกระแสโลก...
บันทึกบนเส้นทางธรรม...ด้วยศรัทธา-เชื่อมั่น –ปรารถนาดี...
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๔ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๓๒ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี
