...ควรพวกเราทั้งหลาย...
คิดดูให้เห็นโทษและคุณแห่งความตายเสียให้ชัดใจ
...ผู้มีปัญญาไม่ควรประมาทความตาย...
ให้เห็นว่าเป็นสมบัติสำหรับตัวเรา เราจะต้องการในกาลอันสมควร
คือความตายมาถึงเราสมัยใด สมัยนั้นแหละชื่อว่ากาลอันสมควร
ไม่ควรจะเกลียด ไม่ควรจะกลัว
...สังขารทั้งหลาย...
คือสัตว์ที่เกิดมาในไตรภพจะหลีกหลบให้พ้นจากความตาย ไม่มีเลย
เมื่อมีความเกิดเป็นเบื้องต้นแล้ว ย่อมมีความตายเป็นเบื้องปลายทุกคน
นัยหนึ่งให้เอาความเกิด ความตาย ซึ่งมีประจำอยู่ทุกวันเป็นเครื่องหมาย
เมื่อพิจารณาถึงความตาย
ก็ต้องพิจารณาถึง ความป่วยไข้ และความแก่ ความชรา
เพราะเป็นเหตุเป็นผลกัน
...ความระงับสังขารทั้งหลายนั้น...
ท่านมิได้หมายถึงความตาย
ท่านหมายถึงวิปัสสนาญาณ และอาสวักขยญาณ
คือปัญญารู้เท่าสังขาร รู้ความสิ้นไปแห่งอาสวะ
...เป็นชื่่อของพระนิพพาน...เป็นสุดยอดแห่งความสุข
