สำหรับผู้ที่เริ่มปฏิบัติธรรม การหลับตาท่องพุธเมื่อหายใจเข้า โธเมื่อหายใจออก หรือ ยุบหนอพองหนอตามอาการหายใจของเราที่ประมาณว่าเมื่อมีอากาศในร่างกายเราตัวเราจะพอง เมื่อหายใจออกร่างกายเราจะยุบ ซึ่งทั้ง 2 วิธีล้วนแต่ฝึกให้เรามีสติ รู้ปัจจุบันขณะ จิตไม่ส่งออกนอก เมื่อเรานั่งท่องพุทโธ เผลอแป๊บเดียว ไปนึกถึงเรื่องอื่นซะแล้ว จิตวิ่งไปโน่นไปนี่ เหมือนเด็กที่ซนและดื้อ พอมีสติก็ตามจิตกลับมา หลายคนที่ตั้งใจถึงกับเกร็งหน้าเกร็งตา เพื่อไม่ให้ตนเองเผลอ
จิตที่ไม่ถูกฝึกมันเหมือนเด็กดื้อวิ่งเล่นซนไปทุกจุด อายาตนะเมื่อเปิด จิตจะวิ่งไปทุกที่ หูได้ยินจิตวิ่งไป ปรุงแต่งตามอารมณ์ จมูกได้กลิ่น จิตก็ปรุงแต่ง ลิ้นรับรสก็ปรุงแต่ง มันดื้อมันซนจนเวลาเรานั่งทำสมาธิ มันก็จะวิ่งซนไปเรื่อย หลายท่านจึงเบื่อเพราะไม่สามารถควบคุมจิตให้เกิดสมาธิได้ มีการบังคับให้เกิด ยิ่งนั่งสมาธิยิ่งเครียด
หลายท่านที่มีปัญหาจิตส่งออกไปนอกมาก นั่งท่องอยู่ก๊แว็บไปเรื่องนั้นเรื่องนี้แล้ว อทนที่จะไปตามจิตให้กลับมา เราควรนั่งดูจิตไปเลย อยากไปไหนก็ตามไปดู เพราะเราจะเป็นผู้ดูเด็กดื้อมากกว่าที่เราจะตาม ดูไปเออ...ไปเรื่องนี้แล้ว ให้เรารู้...ว่าวิ่งไปเรื่องนี้ ตามดูไปเรื่อย เป็นผู้ดูไม่เครียดไม่เหนื่อย เมื่อเรารู้ทันจิตก็จะกลับมารวมเอง อย่าคอยวิ่งตามให้เครียด
