...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๙...
...ความเป็นผู้รู้ประมาณในกาลเวลา...
...การแสดงความคิดเห็นนั้น ต้องอยู่บน
พื้นฐานของความเหมาะสม พอดีพอเหมาะ
และพอควร มากเกินไปมันจะกลายเป็น
ความฟุ้งซ่าน ไร้สาระ น่าเบื่อหน่ายต่อผู้รับ
ทำให้ความคิดเห็นต่อๆไปกลายเป็นสิ่งที่
ถูกปฏิเสธ ไม่ได้รับความสนใจ ทั้งที่อาจจะ
เป็นความคิดเห็นที่ดีๆ
...สิ่งนั้นคือเรื่องของกาลเทศะ การรู้จัก
จังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และบุคคล
ที่ต้องศึกษาและทำความเข้าใจ ในการ
แสดงความคิดเห็นและการสนทนากับผู้อื่น
...เป็นคำพูดที่ได้กล่าวแก่ผู้มาปฏิบัติธรรม
อยู่เสมอ ถึงเรื่องที่ควรระวังในการแลกเปลี่ยน
ความคิดเห็น พูดคุย เพื่อนำไปสู่ความรู้
และความเข้าใจและการตอบรับของผู้ฟัง.....
...กว่าจะถึง วันนี้ ของชีวิต
เคยพลาดผิด มากมาย มาหลายครั้ง
หลงเพลินไป ด้วยใจ ไม่ระวัง
จึงพลาดพลั้ง สร้างกรรม ทำบาปมา
...เดินเข้าสู่ วังวน ของคนบาป
จิตนั้นหยาบ มัวเมา ในตัณหา
ได้ก่อกรรม ทำเวร หลายครั้งครา
ก็เพราะว่า ไร้ศีลธรรม ประจำใจ
...จนมาถึง วันหนึ่ง ของชีวิต
จึงได้คิด เปลี่ยนแปลง และแก้ไข
ได้ระลึก ถึงกรรม ที่ทำไป
จึงเปลี่ยนใจ เปลี่ยนจิต คิดเปลี่ยนแปลง
...มุ่งเข้าสู่ ทางธรรม นำชีวิต
ปรับความคิด มืดดำ ทำให้แจ้ง
ลดซึ่งความ ก้าวร้าว และรุนแรง
เพราะมีแสง แห่งธรรม นั้นนำทาง
...ได้ศึกษา ค้นคว้า ปฏิบัติ
และฝึกหัด ภาวนา มาหลายอย่าง
บทสุดท้าย ก็คือ การปล่อยวาง
ให้จิตว่าง จากกิเลส ก็เพียงพอ
...ตถตา มันเป็น อยู่เช่นนั้น
วุ่นวายกัน ไปทำไม มากมายหนอ
บทสุดท้าย ของชีวิต จิตรู้พอ
จิตไม่ก่อ ปัญหา เพราะว่าวาง...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
๓ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๐๓:๔๐ น. ...
