...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๑๖...
...ความเจริญในธรรมนั้น เหมือนกับต้นไม้
คือต้องค่อยเป็นค่อยไปตามกาลเวลาและ
ลำดับชั้น เหมือนเราปลูกต้นไม้ เราอยาก
จะให้ต้นไม้มันโตไวๆ ให้ดอกออกผลโดยเร็ว
แต่มันเป็นไปไม่ได้ ต้นไม้มันต้องเจริญเติบโต
ไปตามระยะเวลาและอายุของมัน
...การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน มันต้องผ่านกาล
เวลาการสั่งสม เพิ่มพูนกำลังไปตามลำดับชั้น
การปฏิบัตินั้นจึงจะเป็นไปด้วยดี และมีความ
เจริญในธรรมที่มั่นคง ถูกต้องตามหลักของ
พระพุทธศาสนา ตามที่องค์พระศาสดา
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสสอนไว้...
...มิตรภาพตามรายทางที่ย่างผ่าน...
...รายทางที่ย่างผ่าน
มายาวนานและเรื่อยไป
ด้วยตัวและหัวใจ
ตามวิถีนักเดินทาง
...ภูผาและป่าไม้
ก้าวผ่านไปเพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
จิตตั้งมั่นในทางธรรม
...ทางธรรมนำชีวิต
ชำระจิตที่มืดดำ
ออกห่างจากบาปกรรม
ระลึกชอบบำเพ็ญบุญ
...บุญกรรมนำชีวิต
มีหมู่มิตรคอยเกื้อหนุน
เมตตาและการุน
ช่วยเหลือกันตลอดมา
...ฝากไว้แด่มวลมิตร
ผู้มีจิตแสวงหา
ฝากผ่านกาลเวลา
ฝากหมู่เมฆและสายลม
...ปลอบใจมวลหมู่มิตร
ผู้มีจิตที่โศกตรม
ลบล้างความขื่นขม
ให้มีสุขสวัสดี
...ทุกข์โศกและโรคร้าย
ให้จางคลายไปทุกที่
ขอให้สิ่งที่ดี
จงบังเกิดแด่ทุกคน...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๙ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๐๓:๓๑ น. ...
