...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๒๐...
...ธรรมทั้งหลายเป็นสัจธรรม แต่ที่ไม่เที่ยง
และไม่ใช่ตัวตน คือการปรับใช้ที่ต้องแปร
เปลี่ยนไป เพื่อให้เหมาะสมกับเหตุและ
ปัจจัยที่เห็นและเป็นอยู่ ซึ่งถ้าเราไม่รู้จัก
ปรับใช้ให้เหมาะสมมันก็จะกลายเป็น
" สีลัพตปรามาส " คือการยึดถือในข้อวัตร
ที่เคร่งครัดสุดโต่งจนเกินไป กลายเป็นการ
ยึดถือเพราะอัตตา ซึ่งจะนำมา ซึ่งมานะทิฏฐิ
คือการถือตัวถือตนในโอกาสต่อไป
...พุทธศาสนานั้นเป็นศาสนาของเหตุและผล
ซึ่งจะพิสูจน์ได้ด้วยการกระทำ ไม่ใช่ศาสนา
ที่เป็นเรื่องของศรัทธา ที่สอนให้เชื่อแต่เพียง
อย่างเดียว ซึ่งมีพระสูตรที่พระพุทธองค์ทรง
แสดงไว้แก่ชาวกาลามะ หมู่บ้านเกสปุตติยนิคม
คือ " กาลามสูตร " อันเป็นหลักแห่งความเชื่อ
ไม่ให้เชื่ออย่างงมงาย โดยไม่ใช้ปัญญาพิจารณา
ให้เห็นจริง ถึงคุณถึงโทษ มีประโยชน์หรือไม่มี
ประโยชน์ ดีหรือไม่ดีก่อนเชื่อ...
...มีหลายหลาก มากมาย หลายความคิด
เพราะต่างจิต ต่างใจ ในทุกที่
เมื่อหลายคน หลายเรื่อง จึงได้มี
ความพอดี พอประมาณ สานสัมพันธ์
...ต้องรู้เขา รู้เรา เอาทุกอย่าง
เป็นแนวทาง มาคิด จิตสร้างสรรค์
ให้สังคม อยู่ด้วย และช่วยกัน
ไม่แบ่งชั้น แบ่งกลุ่ม ให้กลุ้มใจ
...ปริสัญ ญุตา มาเป็นหลัก
คือรู้จัก ชุมชน เริ่มต้นใหม่
รู้บุคคล รู้จักที่ ว่าอย่างไร
ให้เข้าใจ บุคคล ในสังคม
... รู้นิสัย รู้ใจ รู้ความคิด
และรู้จิต รู้ใจ ให้เหมาะสม
ทำในสิ่ง ที่เขาชอบ และชื่นชม
ประสานสม สังคม เป็นหนึ่งเดียว
...ให้เกิดความ ร่วมแรง และร่วมใจ
ให้ทุกคน นั้นได้ มีส่วนเกี่ยว
ให้เกิดความ รักใคร่ และกลมเกลียว
อย่าโดดเดี่ยว เพราะถือตัว และถือตน
...เอาหลักธรรม นำมา ประกอบใช้
และให้ใจ ใฝ่ธรรม ไปทุกหน
ระลึกรู้ ตั้งใจ ไม่กังวล
คือฝึกฝน เอาธรรม มานำทาง
...ธรรมนั้นอยู่ คู่โลก มานานแล้ว
เอาเป็นแนว ให้เห็น เป็นแบบอย่าง
เพื่อฝึกจิต ฝึกใจ ให้ละวาง
ฝึกให้ว่าง จากอัตตา และตัวตน
...รู้จักโลก รู้จักธรรม นำมาใช้
ให้เป็นไป โดยชอบ ในกุศล
รู้จักโลก รู้จักธรรม แล้วทำตน
ให้หลุดพ้น จากโลก ที่วุ่นวาย...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม....
...๘ ธันวาคม ๒๕๖๔...
