กระดานสนทนาวัดบางพระ

"อย่าได้สร้างความกดดันให้กับตัวเองในขณะปฏิบัติ" การตั้งใจมากจนเกินไปในการปฏิบัติเป็นการสร้างความกดดันให้กับตัวเอง โดยที่เราไม่รู้ตัว มันจะทำให้เกิดความเครียด ความกังวล เพราะเราไปหวังผลที่จะเกิดขึ้นมากเกินไป เมื่อไม่ได้ดั่งที่หวังมันจะทำให้เกิดความกังวล ความสับสนวุ่นวายฟุ้งซ่านจะเกิดขึ้นในใจให้เราทำใจให้สบายๆทำได้เท่าที่จะทำ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ทำเหมือนกับเรากำลังฝึกซ้อม เพื่อเพิ่มกำลังของเรา ให้เรามีความพร้อมที่จะลงแข่งขัน (คือการปฏิบัติอย่างจริงจัง) ร่างกายและจิตใจของเรานั้นมันต้องมีกำลัง(พละ)ซึ่งจะเกิดมีขึ้นได้ด้วยการฝึกซ้อมอยู่อย่างสม่ำเสมอ โดยการปฏิบัติตามหลักธรรมไตรสิกขา3คือ ทาน ศีล ภาวนา และพัฒนาเป็น ศีล สมาธิ ปัญญา  การที่ให้เราเริ่มจากทานนั้นก็เพราะว่า การให้ทานทำให้จิตใจเราอ่อนโยน มีเมตตา โอบอ้อมอารี ความเห็นแก่ตัว(อัตตา)จะลดน้อยลง การให้ทานนั้นทำให้ใจของเราไม่แข็งกระด้าง ใจของเราเดินเข้าสู่กระแสแห่ง พรหมวิหาร4 คือมี เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา เมื่อเราให้ทานบ่อยๆใจของเราก็จะสบายและมีความภาคภูมิใจในสิ่งที่เราได้ทำเรียกว่ามีกำลังบุญส่วนการรักษาศีลนั้น เราอย่าไปยึดติดกับถ้อยคำและตัวอักษรให้มากเกินไป มันอยู่ที่ใจของเรา เพราะว่าการรักษาศีลนั้น คือการมีสติและสัมปชัญญะอยู่กับกายและใจของเรา(ภาษาชาวบ้านเรียกว่าใจอยู่กับกับเนื้อกับตัว)รู้ว่าเรากำลังทำอะไรและสิ่งที่เราทำนั้นเป็นกุศลหรืออกุศล ถ้าเป็นอกุศลก็ไม่ควรกระทำ ควรงดเว้นการที่เราหักห้ามใจในอกุศลได้นั้น ทำให้เกิดคุณธรรม คือหิริและโอตัปปะ (ความละอายและเกรงกลัวต่อบาป)ศีลจะสมบูรณ์ได้นั้น ต้องประกอบด้วยคุณธรรม คือมีความละอายและเกรงกลัวต่อบาป มีสติและสัมปชัญญะที่สมบูรณ์ ฉะนั้น การรักษาศีลจึงเป็นการฝึกสติไปในตัว และศีลนั้นจะสมบูรณ์ด้วยการมีสติและเมื่อเรามีกำลังของสติที่สมบูรณ์แล้วการภาวนาก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป เพราะสติที่มีกำลังนั้นสามารถที่จะเข้าไปจับองค์ภาวนา(คำบริกรรมหรือนิมิตร)ได้อย่างมั่นคง ฉะนั้นในการปฏิบัติธรรมนั้นเราต้องทำตามที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้คือทำตามไตรสิกขา ทั้งของฆราวาสหรือของบรรพชิต แล้วแต่สถานะของเรา อย่าได้ลัดขั้นตอน(อย่าไปเก่งกว่าพระพุทธเจ้า) เพียงแต่เราอย่าไปติดยึดในรูปแบบของตัวอักษรจนมากเกินไปเพราะถ้าเราไปยึดติดในสิ่งนั้นแล้ว มันจะดูว่าเป็นเรื่องยิ่งใหญ่และทำได้ยาก เกินกำลังของตัวเรา เราจึงไม่พร้อมที่จะปฏิบัติ "ธรรมะเริ่มจากใจ ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน" จึงขอให้เราท่านทั้งหลายมาทำความรู้ความเข้าใจเพื่อที่จะได้นำไปสู่การปฏิบัติ พัฒนาทางจิต เพื่อชีวิตที่ดีงามในโอกาศต่อไป
      ขอฝากไว้เป็นข้อคิดด้วยมิตรไมตรี อย่าเชื่อทันที โปรดนำไปคิดและพิจารนา
                      เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                                  รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
                             วจีพเนจร-คนรอนแรม-คนไร้ราก
              3 เมษายน 2552 เวลา 10.09น. ณ.ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย

ขอบคุณมากครับ บทความของคุณช่วยแนะนำแนวทาง ความคิดที่ดีต่อการฝึกนั่งสมาธิของผมมากๆครับ เพราะก่อนที่จะอ่านบทความของคุณ ผมศึกษาการนั่งสมาธิและเป็นกังวลหลายอย่าง แต่บทความของคุณทำให้การนั่งสมาธิเป็นเรื่องใกล้ตัว ง่ายต่อการปฎิบัติครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ

ขอบคุณมากครับ บทความของคุณช่วยแนะนำแนวทาง ความคิดที่ดีต่อการฝึกนั่งสมาธิของผมมากๆครับ เพราะก่อนที่จะอ่านบทความของคุณ ผมศึกษาการนั่งสมาธิและเป็นกังวลหลายอย่าง แต่บทความของคุณทำให้การนั่งสมาธิเป็นเรื่องใกล้ตัว ง่ายต่อการปฎิบัติครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ

เพราะเราไปคิดว่ามันเป็นเรื่องยาก มีขั้นตอนมากมาย เราไปสร้างภาพอลังการณ์เกินไป เราไม่มีวาสนาบารมี
มันเลยทำให้เรากังวลครับ บารมีนั้นมาจาก การฝึกฝนจนมีกำลังคือพละ จากกำลังที่เป็นพละสั่งสมเป็นอินทรีย์ คือ
บารมีที่ติดตามตัวเรามา  ฉะนั้นบารีเราสร้างได้แต่ต้องใช้กาลเวลาและความสม่ำเสมอในการประพฤติ ปฏิบัติครับ
ขอความเจริญในธรรมจงบังเกิดมีแก่ท่านยิ่งๆขึ้นไปนะครับ

ขอบคุณครับผม อนุโมทนาด้วยนะครับ 

 :016:สิ่งที่นำเสนอมานี้ ส่วนใหญ่เขียนมาจากสภาวะธรรม คืออารมณ์ ความรู้สึกที่ได้พบได้รู้ จากการปฏิบัติ
ซึ่งมันมิได้กล่าวไว้ในตำรา และผู้เขียนก็ไม่อยากเขียนเป็นภาษาวิชาการให้มากไป (ถ้าท่านอยากรู้ให้ไปหาอ่านได้ เพราะมีคนเขียนมากมายแล้ว)จะนำเสนอในเนื้อหาของ สภาวะธรรม ที่เกิดขึ้นจริงจากการปฏิบัติ

ขอบคุณครับเดียวจะเอาไปฝึกสมาธิครับพี่พี่จากที่่พี่พี่บอกมาง่ายขึ้นเยอะเลย