กระดานสนทนาวัดบางพระ

   ด้วยความเคารพครับ
มาสวดบทนี้กันเถิดครับ
ตำนาน กรณียเมตตสูตร  โดย  ท.ธีรานันท์

ตำนาน กรณียเมตตสูตร มีเรื่องเล่าว่า ครั้งพุทธกาล พระพุทธเจ้ายังทรงพระชนม์อยู่ มีภิกษุหมู่หนึ่ง ประมาณ ๕๐๐ รูป รับเรียนพระกรรมฐานในพุทธสำนัก แล้วทูลลาไปเจริญสมณธรรมในปัจจันตชนบทแห่งหนึ่ง เข้าพักอยู่ในป่าใหญ่

ในป่านั้นท่านว่ามีรุกขเทวดาสิงอยู่ พอพระเข้าพัก พวกเทวดาก็ต้องหนีไปอยู่ที่อื่น เพราะพระเป็นผู้ทรงศีล พวกเทวดาได้รับความลำบากมาก ต่างก็บ่นกันต่างๆ นานา เดิมก็คิดว่า พระคงจะพักสัก ๒-๓ คืน แต่พระท่านจะอยู่เจริญสมณธรรม พวกเทวดาปราถนาจะให้ท่านไปโดยอุบาย จึงแสดงภาพหลอกหลอนต่างๆ ส่งเสียงโหยหวนน่าหวาดเสียว ให้ไอ ให้จาม พระภิกษุเหล่านั้นใจไม่ปกติ หวาดกลัวอยู่ ทั้งไอ ทั้งจาม ก็พากันกลับมาเฝ้าพระพุทธองค์ กราบทูลให้ทรงทราบ

พระพุทธองค์ทรงแนะให้ภิกษุเหล่านั้นเจริญเมตตา คือ สวดกรณียเมตตสูตรแล้ว ส่งพระเหล่านั้นกลับไปอีก คราวนี้ไปถึงก็เจริญกรณียเมตตสูตร พวกเทวดาได้ฟังพระสูตรนี้แล้วเกิดเมตตาจิต ขวนขวายเพื่อความสุขของพระภิกษุเหล่านั้น พระภิกษุเหล่านั้นได้สัปปายะ เจริญสมณธรรม บรรลุอรหัตเป็นพระอรหันต์ทั่วกัน

เพราะเรื่องนี้เองเป็นเหตุ จึงมีธรรมเนียมว่า เมื่อเดินผ่านศาลเจ้าหรือศาลเทพารักษ์ หรือไม้วันบดีที่มีประชาชนนับถือบูชา คนทั้งหลายต้องกราบไหว้ แต่ถ้าเป็นพระภิกษุต้องทำสามีจิกรรมเจริญเมตตา คือต้องสวดกรณียเมตตสูตร แม้คฤหัสถ์จะเจริญเมตตาด้วยก็ได้ ยงถือเป็นธรรมเนียมอยู่บัดนี้ เรียกว่ามนต์ขับผีก็ได้   ท.ธีรานันท์
กรณียมตฺถกุสเลน ยนฺตํ สนฺตํ ปทํ อภิสเมจฺจ
กิจกันใดอันพระอริยเจ้า บรรลุบทอันระงับกระทำแล้ว กิจนั้นอันกุลบุตรผู้ฉลาดในประโยชน์พึงกระทำ

สกฺโก อุชู จ สุหุชู จ
กุลบุตรนั้นพึงเป็นผู้อาจหาญ และซื่อตรงดี

สุวโจ จสฺส มุทุ อนติมานี
เป็นผู้ว่าง่าย อ่อนโยน ไม่มีอติมานะ

สนฺตุสฺสโก จ สุภโร จ
เป็นผู้สันโดษ เลี้ยงง่าย

อปฺปกิจฺโจ จ สลฺลหุกวุตฺติ
เป็นผู้มีกิจธุระน้อย ประพฤติเบากายจิต

สนฺตินฺทฺริโย จ นิปโก จ
มีอินทรีย์อันระงับแล้ว มีปัญญา

อปฺปคพฺโภ กุเลสุ อนนุคิทฺโธ ฯ
เป็นผู้ไม่คะนอง ไม่พัวพันในสกุลทั้งหลาย

น จ ขุทฺทํ สมาจเร กิญฺจ เยน วิญฺญู ปเร อุปวเทยฺยุ ํ
วิญญูชนติเตียนชนทั้งหลายอื่นได้ด้วยกรรมอันใด ไม่พึงประพฤติกรรมอันนั้นเลย (พึงแผ่ไมตรีจิตไปในสัตว์ทั้งหลายว่า)

สุขิโน วา เขมิโน โหนฺต สพฺเพ สตฺตา ภวนฺตุ สุขิตตฺตา
ขอสัตว์ทั้งปวงจงเป็นผู้มีสุข มีความเกษม มีตนถึงความสุขเถิด

เย เกจิ ปาณภูตตฺถิ
สัตว์มีชีวิตทั้งหลายเหล่าใดเหล่าหนึ่งมีอยู่

ตสา วา ถาวรา วา อนวเสสา
ยังเป็นผู้สะดุ้งอยู่ (คือมีตัณหาอยู่) หรือเป็นผู้มั่นคง (ไม่มีตัณหา) ทั้งหมดไม่เหลือ

ทีฆา วา เย มหนฺตา วา มชฺฌิมา รสฺสกา อณุกถูลา
และสัตว์เหล่าใดมีกายยาวหรือใหญ่ ปานกลางหรือสั้น หรือผอมพี

ทิฏฺฐา วา เย จ อทิฏฺฐา
เหล่าใดที่เราเห็นแล้วหรือมิได้เห็น

เย จ ทูเร วสนฺติ อวิทูเร
เหล่าใดอยู่ในที่ไกลหรือที่ไม่ไกล

ภูตา วา สมฺภเวสี วา
ที่เกิดแล้วหรือแสวงหาภพที่เกิดก็ดี

สพฺเพ สตฺตา ภวนฺตุ สุขิตตฺตา
ขอสัตว์ทั้งปวงนั้นจงเป็นผู้มีตนถึงความสุขเถิด

น ปโร ปรํ นิกุพฺเพถ
สัตว์อื่นไม่พึงข่มเหงสัตว์อื่น

นาติมญฺเญถ กตฺถจิ นํ กิญฺจิ
อย่าพึงดูหมิ่นอะไรในที่ไรๆเลย

พฺยาโรสนา ปฏีฆสญฺญา
ไม่ควรปรารถนาทุกข์แก่กันและกันเพราะความกริ้วโกรธ

นาญฺญมญฺญสฺส ทุกฺขมิจฺเฉยฺย ฯ
และเพราะความคุมแค้น

มาตา ยถา นิยํ ปุตฺต
มารดาถนอมบุตรคนเดียวผู้เกิดในตน

อายุสา เอกปุตฺตมนุรกฺเข
แม้ด้วยยอมพร่าชีวิตได้ ฉันใด

เอวมฺปิ สพฺพภูเตสุ
กุลบุตรผู้ฉลาดในประโยชน์พึงเจริญเมตตามีในใจ

มานสมฺภาวเย อปริมาณํ
ไม่มีประมาณในสัตว์ทั้งปวงแม้ฉันนั้น

เมตฺตญฺจ สพฺพโลกสฺมึ
บุคคลพึงเจริญเมตตามีในใจไม่มีประมาณ

มานสมฺภาวเย อปริมาณํ
ไปในโลกทั้งสิ้น

อุทฺธํ อโธ จ ติริยญฺจ
ทั้งเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องเฉียง

อสมฺพาธํ อเวรํ อสปตฺตํ
เป็นธรรมอันไม่คับแคบไม่มีเวร ไม่มีศัตรู

ติฏฺฐญฺจรํ นิสินฺโน วา
ผู้เจริญเมตตาจิตนั้นยืนอยู่ก็ดี เดินไปก็ดี นั่งอยู่ก็ดี

สยาโน วา ยาว ตสฺส วิคตมิทฺโธ
นอนแล้วก็ดี เป็นผู้ปราศจากความง่วงเพียงใด

เอตํ สตึ อธิฏฺเฐยฺย
ก็ตั้งสติอันนั้นไว้เพียงนั้น

พฺรหฺมเมตํ วิหารํ อิธมาหุ
บัณฑิตกล่าวกิริยาอันนี้ เป็นพรหมวิหารในพระศาสนานี้

ทิฏฺฐิญฺจ อนุปคมฺม
บุคคลที่มีเมตตา ไม่เข้าถึงทิฐิ

สีลวา ทสฺสเนน สมฺปนฺโน
เป็นผู้มีศีล ถึงพร้อมแล้วด้วยทัศนะ (คือ โสดาปัตติมรรค)

กาเมสุ วิเนยฺย เคธ
นำความหมกมุ่นในกามทั้งหลายออก

น หิ ชาตุ คพฺภเสยฺยํ ปุนเรตีติ ฯ
ย่อมไม่ถึงความนอน(เกิด)ในครรภ์อีกโดยแท้ทีเดียวแล ฯ

   อันนี้พิมพ์ให้อ่านง่ายๆ
กะระณียะมัตถะกุสะเลนะ ยันตัง สันตัง ปะทัง อะภิสะเมจจะ
สักโก อุชู จะ สุหุชู จะ
สุวะโจ จัสสะ มุทุ อะนะติมานี
สันตุสสะโก จะสุภะโร จะ
อัปปะกิจโจ จะสัลละหุกะวุตติ
สันตินทริโย จะ นิปะโก จะ


อัปปะคัพโภ กุเลสุ อะนะนุคิทโธ
นะจะขุททัง สะมาจะเร กิญจิ เยนะ วิญญู ปะเร อุปะวะเทยยุง
สุขิโน วา เขมิโน โหนตุ สัพเพ สัตตา ภุวันตุ สุขิตัตตา
เยเกจิ ปาณะภูตัตถิ
ตะสาวา ถาวะรา วา อะนะวะเสสา
ทีฆา วา เย มะหันตา วา มัชฌิมา รัสสะกา อะณุกะถูลา
ทิฏฐา วาเย จะอะทิฏฐา


เยจะ ทูเรวะสันติ อะวิทูเร
ภูตา วา สัมภะเวสี วา
สัพเพ สัตตา ภะวันตุ สุขิตัตตา
นะ ปะโร ปะรัง นิกุพเพถะ
นาติ มัญเญะกะ กัตถะจิ นังกิญจิ
พยาโรสะนา ปะฏีฆะสัญญา นาญญะ มัญญัสสะ ทุขะมิจเฉยยะ


มาตา ยะถา นิยัง ปุตตัง อายุสา เอกะปุตตะมะนุรักเข
เอวัมปิ สัพพะภูเตสุ มานะสัมภาวะเย อะปะริมาณัง
เมตตัญจะ สัพพะโลกัสมิง มานะสัมภาวะเย อะปะริมาณัง
อุทธัง อะโธ จะติริยัญจะ
อะสัมพาธัง อะเวรัง อะสะปัตตัง
ติฏฐัญจะรัง นิสินโน วา


สะยาโน วา ยาวะตัสสะ วิคะตะมิทโธ
เอตัง สะติง อะทิฏเฐยยะ
พรัหมะเมตัง วิหารัง อิธะมาหุ
ทิฏฐิญจะ อะนุปคัมมะ สีละวา
ทัสสะเนนะ สัมปันโน
กาเมสุ วิเนยยะ เคธัง  นะ หิ ชาตุ คัพภะเสยยัง ปุนะเรตีติ
ขอแสดงความนับถือ
Gearmour

ขออนุญาตแก้ไขข้อความนะครับ ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณพี่Gearmour สำหรับที่มาและพระคาถา....

...จะพยามหัดท่องให้ได้ครับ...

...ช่วงนี้รุ้สึกเหมือนเจอสิ่งที่มองไม่เห็น หุหุ...

พี่ครับ แล้วบทยอดพระไตรปิฎกนี้ดีไหมครับ ที่ขึ้นว่า อิติปิโส ภะคะวา พุทโธ วะตะโส ภะคะวา่ น่ะครับ 

เป็นพระสูตรที่ดีมากๆ ครับ  สวด-สาธยายประจำๆ คนหลง-เทวดารัก  ยืนยัน การันตี ครับผม