:059:เรื่องลมหายใจเข้าออกของเรานั้น ถ้าเราไปวุ่นวายปรุ่งแต่งบังคับมัน มันก็จะก่อให้เกิดความทุกข์ ทุกข์เพราะอะไร...? ทุกข์เพราะมันไม่เป็นไปตามที่เราต้องการ มันบังคับตั้งอยู่ได้ไม่นาน มันย่อมกลับสู่ความเป็นธรรมชาติของมัน เพราะการที่เราเข้าไปบังคับลมหายใจนั้น ทำให้มันไม่เป็นไปตามปกติของมัน เมื่อลมหายใจไม่เป็นไปตามปกติที่เคยเป็น จะส่งผลให้ธาตุในกายแปรเปลี่ยนไปด้วย ระบบของร่างกายมันจะผิดปกติ เมื่อธาตุในกายผิดปกติ มันจะทำให้เกิดการเจ็บไข้ ไม่สบาย ร่างกายไม่สมบูรณ์แข็งแรง โรคทางกายก็เกิดขึ้นและมีผลต่อสภาพจิตใจ
:059:เราเพียงอาศัยลมหายใจเป็นเรื่องผูกจิตให้มันสงบ โดยการดูให้รู้เท่าทันการเข้าออกของมัน จนจิตแนบแน่นกับสภาวะนั้น ความสงบทางจิก็จะเกิดขึ้น แล้วเราก็ปล่อยวางในลมหายใจการเข้าออกโดยการพิจารณาว่า สักแต่ว่าเป็นธาตุ ที่มาประชุมรวมกันในกายนี้ ไม่นานก็ต้องสลายคืนกลับไปสู่ธรรมชาติ เป็นไปตามกฏพระไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พิจารณาให้เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของสิ่งนั้น จนเกิดธรรมสังเวชในกาย ทำให้อัตตา อุปาทานในกายจางคลายเบาบางลง
:060:เมื่อ"ตัวกู-ของกู"เบาบางลง โมหะความลุ่มหลงก็จางคลาย ไม่หน้ามืดตามัวเพราะโมหะ การพิจารณาธรรมก็จะชัดเจนขึ้น อวิชาความไม่รู้ก็จะถูกทำลาย รู้เห็นและเข้าใจในธรรมชาติทั้งหลายที่แท้จริง พบหนทางแสงสว่างในชีวิต แต่อย่าหลงดีใจ เพราะมันเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เพียงแต่เห็นธรรม แต่ยังไม่ได้เข้าสู่กระแสแห่งธรรม เพราะยังไม่ได้เดินไปตาม"มรรค" เพียงแต่รู้จักและเข้าใจแต่ยังไม่ได้"ทำ"
:059:ลมหายใจการเข้าออกของเรานั้น มันมีมาตั้งแต่เราเกิด มันเข้าออกตามสภาพของร่างกายของเรา "จงให้ร่างกายมันหายใจ เราอย่าได้ไปหายใจแทนมัน"เพราะถ้าเราไปหายใจแทนร่างกายเมื่อไหร่ มันจะทำให้ผิดปกติธรรมชาติของกาย เกิดความอึดอัดและขัดข้องขึ้นในกาย
ทำให้ธาตุทั้งหลายเกิดปั่นป่วน ไม่เพลิดพลินในการปฏิบัติ ศรัทธาก็จะเริ่มเสื่อมถอย"ปฏิบัติให้เพลิน แล้วจะเจริญในธรรม" "ทำความดีให้เพลิดเพลิน แล้วจะมีความเจริญในธรรม" ความตั้งใจที่มากเกินไปจะทำให้เกิดความกดดันโดยเราไม่รู้ตัว...
:016:ฝากไว้เป็นข้อคิด...แด่มวลมิตรด้วยไมตรี
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี
รวี สัจจะ
วจีพเนจร-คนรอนแรม
๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๒ เวลา ๐๘.๕๖น. ชายขอบป่าห้วยขาแข้ง อุทัยธานี
